Stundum hef ég veröldina grunaða um samsæri...

Ég er búin að vera að bíða eftir "lausri" helgi til að fara á Selfoss, en allan janúar var alltaf eitthvað, eitt eða fleira, sem ég var að gera um helgar svo það var ekki fyrr en núna sem ég sá fram á að komast. Við ætluðum að fara í gegnum allt barnafataflóðið sem systir mín ætlar að færa mér á silfurfati og bara hafa það kósí saman.

En, þá er ég auðvitað orðin veik og það verður ekkert úr herlegheitunum. Var hálfslöpp í vinnunni í gær og með smá hálsbólgueinkenni en vonaði að það yrði ekki að neinu. En það þýðir víst ekki að ætla að þykjast ekki taka eftir Lasarus-merkjunum frá líkamanum í dag, nístandi hálsbólga, nefrennsli og svitakóf.

Svo að Selfossförin bíður enn um sinn. Í staðinn fæ ég eiginmanninn bara til að dekra við mig því ég ætla ekki að hreyfa mig úr Lazyboy-stólnum.

Magnað hvað svona vesenisveikindi láta alltaf á sér kræla þegar ég ætla að fara að gera eitthvað skemmtilegt.