Hann Ari er lítill
hann er átta ára trítill
með augu mjög falleg og skær.
Hann er bara sætur
jafnvel eins, er hann grætur
og hugljúfur þegar hann hlær.

En spurningum Ara
er ei auðvelt að svar:
Mamma, af hverju er himinninn blár?
Sendir Guð okkur jólin?
Hve gömul er sólin?
Pabbi, því hafa hundarnir hár?

Bæði pabba og mömmu
og afa og ömmu
þreytir endalaust spurningasuð:
Hvar er sólin um nætur?
Því er sykurinn sætur?
Afi, gegndu, hver skapaði Guð?

Hvar er heimsendir, mamma?
Hvar er eilífðin, amma?
Pabbi, af hverju vex á þér skegg?
Því er afi svo feitur?
Því er eldurinn heitur?
Því eiga ekki hanarnir egg?

Það þykknar í Ara
ef þau vilja ei svara
og þá verður hann ekki rór
svo heldur en þegja,
þau svara og segja:
Þú veist það er verðurðu stór.

Fyrst hik er á svari,
þá hugsar hann Ari
og hallar þá kannski undir flatt
og litla stund þegir
að lokum hann segir
Þið eigið að segja mér satt.


                    Höfundur: Stefán Jónsson