Ég langömmu á, sem að létt er í lund,
hún leikur á gítar hverja einustu stund,
í sorg og í gleði hún leikur sitt lag,
jafnt sumar sem vetur jafnt nótt sem dag.

Dag einn er kviknað í húsinu var,
og brunaliðsbíllinn kom æðandi að,
og eldurinn logaði um glugga og göng,
sat sú gamla uppi á þaki og spilaði og söng.

Viðlag:
Spilaði og söng, spilaði og söng,
sat sú gamla uppi á þaki og spilaði og söng.

Með Súðinni var hún, er sigldi hún í strand,
með síðasta skipsbátnum komst hún í land,
í svellandi brimi var sjóleiðin löng,
sat amma í skutnum og spilaði og söng.

Viðlag:
Spilaði og söng, spilaði og söng,
sat amma í skutnum og spilaði og söng.

Einn dag er hún gat ekki húsnæði greitt,
hún varð því að flytja, það fannst mörgum leitt.
Hún fékk sér þá bíl því að leiðin var löng,
og látlaust hún spilaði á gítar og söng.

Viðlag

Og þegar hún keyrði um Kamba eitt sinn
úr Kömbunum valt ofan í urð bifreiðin.
Þar enduðu bílstjórans ævinnar göng,
en amma slapp lifandi og spilaði og söng.

Viðlag

En nú er hún amma liðin á braut,
liðin á burtu frá sorgum og þraut.
Ég gekk eitt sinn þangað sem greftruð hún var,
frá gröfinni heyrði ég að ómaði lag.

Viðlag


                    Höfundur ókunnur