Það var einu sinni kerling og hún hét Pálína,
Pálína-na-na, Pála-Pála-Pálína.
Það eina sem hún átti var saumamaskína,
maskína-na-na, sauma-saumamaskína.

Og kerlingin var lofuð og hann hét Jósafat,
Jósafat-fat-fat, Jósa-Jósa-Jósafat.
Og hann var voða heimskur en hún var apparat,
apparat-rat-rat, appa-appa-apparat.

Og karlinn átti kútter og hann hét Gamli-Lars,
Gamli-Lars-Lars-Lars, Gamli-Gamli-Gamli-Lars.
Hann erfði hann frá mútter en hún var voða skass
voða skass skass skass, voða voða voða skass.

Svo sigldu þau á blússi út á hið himinbláa haf
bláa haf haf haf, himin-himinbláa haf.
Svo rákust þau á blindsker og allt ætlaði í kaf
allt í kaf kaf kaf, allt á bóla-bólakaf.

Og Jósafat hann æpti, við höfum okkur fest
okkur fest fest fest, höfum höfum okkur fest.
Ég held ég verði að kasta minni balla-ballalest
ballalest lest lest, balla-balla-ballalest.

Það fyrsta sem hann kastaði var saumamaskína
maskína-na-na, sauma-saumamaskína.
Á eftir fór í hafið hans kæra Pálína
Pálína-na-na, Pála-Pála-Pálína.

Nú situr hann og syrgir sína kæru Pálínu
Pálínu-nu-nu, kæru, kæru Pálínu.
sem situr niðri á hafsbotni með saumamaskínu
maskínu-nu-nu, sauma-saumamaskínu.


                    Höfundur: Gunnar Ásgeirsson og Sveinn Björnsson