Guttakvæði

Sögu vil ég segja stutta,
sem að ég hef nýskeð frétt,
reyndar þekkið þið hann Gutta
það er alveg rétt.
Óþekkur er ætíð anginn sá
út um götur stekkur hann og hoppar til og frá.
Mömmu sinni unir aldrei hjá
eða gegnir pabba sínum, nei, nei, það er frá.
Allan daginn út um bæinn
einatt heyrast köll í þeim:
Gutti, Gutti, Gutti, Gutti,
Gutti, komdu heim.

Andlitið er á þeim stutta
oft sem rennblautt moldarflag.
Mædd er orðinn mamma hans Gutta,
mælir oft á dag:
Hvað varst þú að gera, Gutti minn?
Geturðu ekki skammast þín að koma svona inn?
Réttast væri að flengja ræfilinn.
Reifstu svona buxurnar og nýja jakkann þinn?
Þú skalt ekki þræta, Gutti,
það er ekki nokkur vörn.
Almáttugur enn sú mæða
að eiga svona börn.

Gutti aldrei gegnir þessu
grettir sig og bara hlær.
Orðinn nær að einni klessu
undir bíl í gær.
Ofan af háum vegg í dag hann datt
drottinn minn, og stutta nefið
það var alveg flatt.
Eins og pönnukaka, er það satt?
Ójá, því er ver og miður, þetta var svo bratt.
Nú er Gutta nefið snúið
nú má hafa það á tröll.
Nú er kvæðið næstum búið,
nú er sagan öll.


                    Höfundur: Stefán Jónsson