Við skötuhjúin erum oft stundum mjög samstíga, eins og hér um árið þegar Jói braut tönn á Þorláksmessu rétt áður en við lögðum af stað í jólaboð til mömmu minnar og ég braut tönn viku síðar rétt áður en við lögðum af stað í jólaboð til mömmu hans... Já, við reynum að gera hlutina saman, upplifa saman ;)

Þess vegna sá ég það þegar Jói kom krambúleraður heim úr vinnuboltanum í gær að ég yrði nú að gera eitthvað sniðugt honum til samlætis. Ég er nú reyndar of upptekin af útlitinu til að fá mér svona ennismarblett svo að ég réðst á ökklann í staðinn. Ég var sum sé á leið út af eigin heimili og þurfti að komast yfir nýsteypta stéttina fyrir neðan stigann. Steypuviðgerðirnar virtust reyndar orðnar þurrar en ég vildi ekki skemma og tók því langstökk yfir stéttina. Fann pínu óþægindi í fætinum sem ég lenti á en ók samt af stað. Um leið og ég kom út úr bílnum við skólann hrundi ég niður á gangstétt emjandi. Haltraði nú samt í allar mínar útréttingar, enda nýbúin að lesa að konur séu ekki eins uppteknar af sársauka og karlmenn...
En eitthvað er nú ekki alveg í lagi með blessaðan ökklann, alla vega er ég enn haltrandi og sit hér með kæligelspoka bundinn með teygju utan um fótinn.

P.S. Var að taka eftir því að teygjusokkurinn sem ég keypti mér er Vulkan-teygjusokkur. Ekki slæmt ;)