Þá er 2.SJO búinn að brillera á bekkjarskemmtun. Að sjálfsögðu ;) Því miður vantaði nú 5 nemendur, þessi leiðinda flensa að skemma allt saman. Þau sem gátu mætt stóðu sig frábærlega við að redda málunum þrátt fyrir fámenni en þetta er aðallega svo sorglegt fyrir þá sem misstu af. Ég þekki það, því ég hef oftar en einu sinni verið krakkinn sem missti af einhverju skemmtilegu af því ég var veik (eða fótbrotin) heima.

En mikið er það nú samt góð tilfinning að sýningin sé búin, sérstaklega af því hún gekk nú svo vel. Verð að viðurkenna að þó að ég hafi ekki þurft að gera neitt á sjálfri sýningunni þá var ég þvílíkt stressuð. Leið eiginlega eins og ég væri sjálf að fara að leika. En það er nefnilega svo skrýtið að það er svolítið stressandi að eiga einmitt ekkert að gera og standa svo bara og vona að allir geri það sem þeir eigi að vera að gera. Geta ekkert ráðskast eða stjórnað meira sjálfur. Ekki að það hafi neitt þurft, þau gerðu þetta allt svo vel.

Já, það er svona þegar maður á ennþá engin börn sjálfur, þá er maður svo rosalega stoltur af þessum 18 börnum sem maður á í skólanum. Eiginlega bara svona 18 barna móðir í Hlíðunum ;)