Mér brá pínulítið þegar ég skoðaði Fréttablaðið í dag og sá að hún Erna strætóvinkona mín væri látin. Við vorum strætóvinkonur þegar ég var yngri því við tókum alltaf strætó á sama stað á Austurbrún. Við styttum biðina eftir strætó með því að spjalla saman um daginn og veginn og það var alltaf jafngaman að hitta hana Ernu í strætóskýlinu. Hún sagði mér oft frá leiksýningum sem hún fór á því hún var mjög dugleg að skella sér í leikhús. Hún var alltaf svo hress og það var því svolítið skrýtið að sjá hana í andlátstilkynningunum, ég var einhvern veginn alveg viss um að hún væri enn að taka strætó og fara í leikhús og myndi halda því áfram í mörg ár til viðbótar.