Við Deigluskóla kenna tveir kennarar sem heita Sigga og Vigga. Þær kenna báðar í sama árgangi en þær tóku við bekkjunum frá öðrum kennurum fyrir ári. Í báðum bekkjum eru 20 nemendur.

Í bekknum hennar Viggu eru langflestir nemendurnir sterkir námsmenn og nokkrir hafa jafnvel verið taldir afburðagreindir. Þeir hafa mikinn áhuga á náminu og vinna ávallt vel í tímum. Þeir fá mjög góða hjálp heima enda búa þeir svo vel að eiga hjálpsama foreldra sem aðstoða þá við heimanámið. Vigga þarf lítið að hafa fyrir bekknum, nemendurnir eru áhugasamir og passa því sjálfir að hafa vinnufrið í tímum. Vigga getur því oft skotist upp á kennarastofu til að fá sér kaffibolla eða til að hringja í vinkonu sína án þess að allt fari í rugl og vitleysu niðri í skólastofunni. Vigga þarf ekki að eyða miklum tíma í að undirbúa kennsluna enda notast hún aðallega við þykka möppu með kennslugögnum sem mamma hennar hafði kennt eftir fyrir tuttugu árum. Allir nemendur vinna sömu verkefni og eru með sömu lestrarbók. Foreldrarnir hafa sjaldnast samband við Viggu í símatímum eða með tölvupósti enda algjör óþarfi meðan krökkunum gengur svona vel í skólanum. Vigga er nýbúin að leggja samræmt próf fyrir bekkinn og hærri meðaleinkunn hefur ekki sést lengi í Deigluskóla enda er þarna um að ræða nemendur sem ekki glíma við neina sérstaka erfiðleika og hafa góða námsgetu.

Í bekknum hennar Siggu eru þrír nemendur með athyglisbrest og ofvirkni, fjórir lesblindir, einn einhverfur, einn þroskaheftur, einn með geðrænan vanda og tveir með félagsleg vandamál. Nemendurnir fá litla hjálp við námið frá foreldrum sínum og heimanámið kemur yfirleitt óunnið tilbaka í skólann. Sigga nær aldrei að setjast niður við kennaraborðið enda er hún sífellt upptekin við að aðstoða nemendur við námið auk þess sem hún reynir að sjá til þess að nemendur, jafnt ofvirkir sem aðrir, hafi vinnufrið. Sigga eyðir miklum tíma í undirbúning, kynnir sér vel aðalnámskrá í öllum fögum og skoðar nýlegar kennslubækur og vefslóðir í leit að verkefnum. Hún fundar reglulega með sérkennurum skólans og vinnur með þeim einstaklingsnámskrár fyrir ákveðna nemendur. Verkefnin sem hún leggur fyrir bekkinn velur hún út frá getu hvers og eins og fæstir eru með sömu lestrarbók. Það fer mikill tími í samskipti við foreldra í síma og í gegnum tölvupóst og Sigga fyllir út samskiptabækur fyrir fjóra nemendur á hverjum degi. Sigga er nýbúin að leggja samræmt próf fyrir bekkinn og lægri meðaleinkunn hefur ekki sést lengi í Deigluskóla enda er þarna um að ræða nemendur sem margir hverjir hafa ekki forsendur til að ná hárri einkunn á slíku prófi.

Nú spyr ég, hvor þeirra er góður kennari?
Er það kennarinn sem getur sýnt fram á háar einkunnir nemenda sinna án þess ef til vill að hafa þurft að leggja mikla vinnu í að ná þeim fram?
Er það kennarinn sem leggur sig fram við að veita hverjum nemanda nám við hæfi, burtséð frá námsgetu og almennum þroskaskilyrðum? Þó að einkunnirnar séu lágar?

Heyrst hafa raddir sem fara fram á að góðir kennarar fái góð laun fyrir störf sín og lélegir kennar fái léleg laun fyrir störf sín. Gott og vel. Hugsjónin á bak við tillöguna er kannski góð, auðvitað eiga "góðir" starfskraftar sem leggja sig fram frekar skilið að fá góð laun heldur en "lélegir" starfskraftar sem sinna sínu starfi með hangandi hendi. En eftir hverju á að fara þegar meta á hvort kennari er góður eða lélegur? Hver ætlar að sjá um þetta mat? Kannski skólastjórnendur sem aldrei koma inn í skólastofurnar og vita í mörgum tilfellum ekkert hvað þar fer fram? Og út frá hvaða gögnum eiga þeir þá að meta? Kannski út frá meðaleinkunnum í bekkjum þar sem er að finna "heilbrigða" nemendur og nemendur með ýmsa erfiðleika eða þroskahömlur?



Ath. Sagan um Siggu og Viggu er tilbúið dæmi.