Mér hefur aldrei fundist óþægilegt að labba út af bókasafninu með fulla poka af chicklit-bókum, Fabio-bókum eða öðrum erlendum kiljum í bland við litskrúðugar barnabækur. Það eru bækur sem ég les og skammast mín ekkert fyrir. Þar sem ég stóð á bókasafninu í kvöld með fangið fullt af íslenskum skáldsögum varð ég hins vegar allt í einu ákaflega feimin og vandræðaleg. Í bunkanum mínum voru Gyrðir Elíasson, Elísabet Jökulsdóttir, Guðbergur Bergsson, Guðrún Eva Mínervudóttir, Kristín Ómarsdóttir, Ólafur Jóhann Sigurðsson, Ísak Harðarson, Ólafur Haukur Símonarson, Halldór Laxness og loks kennarinn á ritlistarnámskeiðinu mínu, Rúnar Helgi Vignisson. Einhvern veginn var ég viss um að það sæist beint í gegnum mig, það sæist að ég væri bara kjánaleg lítil stelpa sem væri að stelast í fullorðinsbækurnar.

Það stóð líka heima. Þegar afgreiðslustúlkan renndi bókunum í gegnum kerfið benti hún á að þetta væri nú aldeilis þversnið af íslensku samtímahöfundunum sem ég væri komin með þarna og ég flýtti mér að segja að ég væri nú á svona ritlistarnámskeiði og ætlaði nú að vera duglegri en áður í íslensku höfundunum. Kom þá í ljós að hún er á sama námskeiði og ég, en í staðnáminu í Háskólanum.

Nú er bara að bretta upp ermarnar og gefa mér góðan tíma í lestur.