Þessa dagana er KÍ með baráttufundi víðs vegar um borgina. Ég mætti á einn slíkan sem haldinn var í Háteigsskóla í kvöld og var virkilega stolt af góðri þátttöku samkennara minna í Hlíðaskóla.

Ég er vissulega hálfgræn í þessum málefnum enda glæný í starfinu en meira að segja ég geri mér grein fyrir að það þarf að leggjast í þetta af hörku enda virðist samninganefnd sveitarfélaganna staðráðin í að leggja á okkur meiri vinnu án þess að sjá til þess að við fáum mannsæmandi laun á við aðrar stéttir í þjóðfélaginu.

Fyrir nokkru fór ég inn á Deigluna og las þar grein sem fjallar um eitt helsta vopn kennarastéttarinnar. Nei, þá er ég ekki að tala um kennaraprikið heldur verkfallið. Höfundur greinarinnar telur verkfallið vera úreltan kost fyrir kennara sem séu aðeins að skjóta sig í fótinn með því að leggja niður störf og krefjast hærri launa. Það má vel vera og ég veit að það verður ekki auðvelt að borga reikninga með þeim fáu krónum sem verkfallssjóður mun borga mér ef til verkfalls kemur í haust (sérstaklega þegar ég verð búin að borga skatt af þeim). Mig langar hins vegar til að spyrja pistlahöfund Deiglunnar hvaða ráð hann telji að við eigum að nota í staðinn því ég kem ekki auga á sterkari leið. Hann nefnir að gott væri að láta kjaradóm ákvarða laun kennara. Því miður er það ekki raunin og því til lítils að nefna það sem lausn.

Pistlahöfundurinn fjallar einnig um að bæta þurfi menntakerfið og stefna að því að aðeins verði ráðnir góðir kennarar. Bíddu, gerum við það með því að fjölga nemendum í bekkjardeildum eins og pistlahöfundur bendir á undir lok greinarinnar? Síðan hvenær hefur það verið hvati að betra skólastarfi? Einnig langar mig að spyrja hvaða mælistiku pistlahöfundur ætlar að nota til að ákveða hvaða kennarar eru góðir og hverjir slæmir. Kannski með einkunnasamanburði nemenda? Eða á kannski að halda árlega hæfniskeppni kennara þar sem keppt verður í að koma nemendum fljótt og örugglega í beinar raðir og í að skrifa fallega á töfluna með krít? Vissulega er það keppikefli fyrir skólana að sanka að sér faglegum og góðum kennurum en ég sé engan veginn hvernig mæla á hvor er betri kennari Gunna eða Anna og hvor þeirra eigi þá að fá hærri launaseðil.

Já, það er erfitt líf að vera heimtufrekur kennari. Auðvitað á ég bara að skammast mín fyrir græðgina og skríða undir næsta stein en það vill nú bara þannig til að ég vil gjarnan sitja við sama borð og aðrir. Ég vil gjarnan að mín háskólamenntun sé einhvers metin í byrjun hvers mánaðar þegar launaseðillinn minn er sendur út.