Jæja, ég ætlaði bara að skrifa nokkur orð áður en ég færi að sofa, svona til að koma til móts við dygga lesendur sem nenna að kíkja hingað þrátt fyrir dugleysi mitt í blogginu. Svo er nú bara eins og gengur, ég mundi bara að það var ýmislegt skemmtilegt sem ég hef verið að gera.

Síðasta laugardag hjálpaði ég Stefu og Rúnari að mála nýju íbúðina þeirra í Njörvasundinu. Skemmtileg íbúð í æskupóstnúmerinu mínu: 104. Við máluðum fram eftir degi ásamt nánustu vandamönnum nýju íbúðareigendanna og svo bauð mamma Stefu okkur í sérlega ljúffengt veisluhlaðborð á Hofteignum.
Meðan ég var að mála velti ég því fyrir mér hvort Sigrún hefði búið nálægt nýju íbúðinni hennar Stefu, en Sigrún ólst upp í Njörvasundinu. Og viti menn, þegar ég fór að spyrja Sigrúnu nánar út í þetta þá er þetta bara einmitt nákvæmlega íbúðin sem Sigrún bjó í! Þetta blessaða land okkar er svooooo lítið :)

Mamma kom í bæinn um helgina og fékk að vígja svefnsófann í Betrabóli í tvær nætur :)

Við byrjuðum á því að fara á útsölur á sunnudeginum þar sem ég mátaði ótal buxur í ýmsum verslunum Kringlunnar. Í NEXT fann ég loksins buxur (ekki gallabuxur, Sigrún, ég lofa :) og ekki einu sinni dökkar!) og hlýtt, mjúkt og bleikt "Barbí-vesti" í stíl við bleikar buxurnar. Ég fer bráðum að hafa áhyggjur af því að vera tekin í misgripum fyrir hina síbleiku Sollu stirðu úr Latabæ!
Í mátunarklefa Companys, þar sem ég mátaði tvennar buxur, fékk ég "flashback" sem fékk mig næstum til að skella upp úr. Í næsta klefa var unglingsstúlka (á framhaldsskólaaldrinum?) að máta föt meðan mamma hennar vappaði fyrir utan. Allt í einu rak sú yngri upp hóp og húðskammaði mömmu sína fyrir að ryðjast inn á sig í mátunarklefann og hvort hún ætlaði ekki að gjöra svo vel að draga tjaldið almennilega fyrir aftur. Ég man nefnilega alveg eftir svona atvikum, fleiri en einu og fleiri en tveimur. Mamma var alltaf mjög ötull aðstoðarmaður í verslunarferðum mínum og kíkti með reglulegu millibili inn í klefann til að gá hvort fötin pössuðu eða hvort hún þyrfti að sækja aðra stærð fyrir mig. Mér fannst hún einmitt yfirleitt opna helst til mikið og á unglingsárunum er maður sérlega viðkvæmur fyrir því að standa á nærbuxunum í verslun þar sem ókunnugt fólk gæti séð til manns. Mamma upplifði sama "flashback" fyrir utan klefann og sagði hinni mömmunni að hún kannaðist einmitt við þetta frá fyrri tíð. Ég mætti stelpunni á leiðinni fram og sagði henni að örvænta ekki, þessar mömmur löguðust yfirleitt aðeins með tímanum og hún sagðist nú rétt ætla að vona það. Við mamma skemmtum okkur konunglega yfir þessu, þetta var frekar skondið :)