Ég hefði nú ekki þurft að stilla klukku í morgun því veðrið sá um að vekja okkur um hálfníuleytið. En ég læt veðrið nú ekki stöðva mig í því að fara í kirkjugarðana og náði bara í kraftgallann niður í geymslu.

Eins og vanalega byrjaði ég í Fossvoginum á leiði afa og ömmu. Var bæði með eldspýtur og gaskertakveikjara. Ákvað að byrja á því að prófa eldspýturnar þó ég vissi nú nokkurn veginn að það væri borin von. Sem reyndist líka rétt. Eldri hjón voru nú komin að leiði þarna nokkrum metrum frá og ég hugsaði með mér að ég gæti farið og kveikt fyrir þau á þeirra kerti þegar ég væri búin að ná að kveikja á mínu. Svona þar sem ég væri svo vel útbúin með gaskertakveikjarann. Sem reyndist síðan jafnlélegur og eldspýturnar. Í svona roki þá kemur sem sagt varla blossi á hann. En þolinmæðin þrautir vinnur allar, hugsaði ég með mér, og var viss um að þrítugasti og sjöundi blossinn myndi kannski ná að kveikja á kertinu.

Allt í einu var eldri maðurinn, sem ég hafði ætlað mér að hjálpa, kominn til mín og spurði hvort hann ætti ekki að kveikja á kertinu fyrir mig. Hann var nefnilega með lítið logsuðutæki! Ég bara gapti og þáði aðstoðina með þökkum. Verð sko að fá mér svona fyrir næstu jól! ;)

Í Gufunesinu gekk ekki mikið betur enda færri tré og þar af leiðandi minna skjól. En það er ekki stressið á manni á jólarúntinum í kirkjugörðunum svo að ég hafði ekki miklar áhyggjur, þetta kæmi á endanum.

En það er greinilega mikill náungakærleikur í þeim sem heimsækja kirkjugarðana á aðfangadagsmorgun. Maður sem var við næsta leiði kom yfir til mín og sá var reyndar ekki með logsuðutæki, en hann var með grillvökva sem hann hellti á kertið og á tíundu eldspýtu náðum við almennilegum eldi af stað.

Nú loga því ljós hjá afa og ömmu og hjá pabba.
Nú mega jólin koma.

Bráðum klukkur hringja,
kalla heims um ból
vonandi þær hringja flestum
gleði- og friðarjól.

Gleðileg jól, öllsömul!