Ég náði varla að kveðja vinnufélagana þegar ég rauk út úr skólanum að lokinni kóræfingu þann 12. því við Jói þurftum að drífa okkur á foreldranámskeiðið hjá Heilsugæslunni. Núna erum við búin að fara þrisvar og eigum eitt skipti eftir. Mér finnst frábært að komast á svona námskeið og finnst ég mun upplýstari og klárari en áður. Sérstaklega fannst mér gott að fá alla fræðsluna um það sem tengist fæðingunni og ekki síður gott að komast í heimsókn á fæðingardeildina. Okkur leist nú betur á Hreiðrið en fæðingarganginn og ætlum að reyna að komast þangað inn.

Meðal þess sem nemendur mínir færðu mér að skilnaði var bókin "Konur með einn í útvíkkun fá enga samúð". (Hef lúmskan grun um að foreldrarnir hafi séð um valið ;)) Ég fékk athugasemdir um að kannski væri nú bara betra að lesa hana eftir fæðingu, en ég gleypti hana sko í mig og fannst hún frábær! Læt ekkert hræða mig þó aðrar konur hafi þurft að eiga börnin sín á bílastæðum eða lent í öðrum hremmingum í fæðingu, það þýðir ekki að ég lendi endilega í því sama. Nú, og ef ég lendi í því að eiga barnið í bílnum á leiðinni á deildina eða hérna úti á bílaplani þá bara er ég betur undirbúin og veit hvernig á að bregðast við ;)

Ég er ekki frá því að ég sé bara farin að hlakka til að sitja másandi og blásandi á Landspítalanum að tækla sársaukann með hláturgasið í annarri og lavenderspreyið í hinni... ;) Ég þori ekki að lofa því að reynast sönn íslensk víkingakona þegar að þessu kemur, en það hlýtur að vera gott að vera jákvæður fyrirfram :)