Litli væri engillinn okkar hefur látið foreldra hafa svolítið fyrir sér undanfarið. Magakramparnir, sem áður voru aðallega milli ellefu og tvö á kvöldin, eru nú farnir að láta á sér kræla á ótrúlegustu tímum. Hjúkrunarfræðingurinn sem sinnir okkur í ungbarnaeftirlitinu bauð okkur að koma niður á heilsugæslustöð (vanalega kemur hún nefnilega heim) og hitta lækni til að ræða magapínu- og gubbuvandamál prinsessunnar.  Það lítur út fyrir að Ragna Björk sé með bakflæði, eins og helmingurinn af minni ætt... og við keyptum mixtúru sem við gefum henni núna fjórum sinnum á dag og vonum að það hjálpi eitthvað.

Annars fannst lækninum hún bara óskaplega fín og flott og talaði um hvað hún væri sterk og kröftug. Jú jú, við höfum orðið vör við það, við þurfum stundum að vera tvö við að koma henni á brjóstið til að drekka því hún kreppir handleggina, setur þá fyrir og grípur stundum fast í geirvörtuna, móður sinni til ómældrar ánægju... eða þannig ;) Svo er sogkrafturinn þvílíkur að ég er mest hissa á því að geirvartan skuli enn vera áföst þegar hún er búin að drekka!

Brjóstaþokan svokallaða, öðru nafni bleyjuheilinn, er líka aðeins farin að hrjá mig. Eða a.m.k. er ósköp þægilegt að vísa til hennar þegar skynsemin og minnið virðast fá sér blund. Ég brá mér í Smáralindina í gær til að sinna smá útréttingum og var auðvitað ómeðvitað með hugann að hluta til heima hjá prinsessunni sem beið róleg hjá pabba sínum. Ég keypti kjúkling í kjötborðinu í Nóatúni og þegar strákurinn sem var að afgreiða rétti mér kjúklinginn rétti ég honum visakortið mitt með bros á vör. Hann varð eitthvað vandræðalegur og sagði mér að ég ætti sko bara að borga kjúklinginn við kassann. Ég gat ekki annað en hlegið enda hef ég ótal oft keypt tilbúinn kjúkling þarna. En ég ákvað nú að gera stráknum það ekki að afsaka mig við hann með brjóstaþokunni, hann hefði eflaust orðið enn vandræðalegri... ;)